Hipnota terapio

Hipnota terapio aŭ ofte mallongigite hipnoterapio, vorta kunmetaĵo el „hipnoto“ kaj „terapio“, estas unu el pluraj direktoj kaj metodaroj de psikoterapio.

Kutime en la apliko de hipnoterapio oni diferencigas inter hipnota parto kaj psikoterapia interparolo. La hipnoto mem povas esti ekigata per diversaj terapiistaj teknikoj. En la psikoterapia interparolo povas aŭ aplikiĝi puraj hipnoterapiaj teknikoj, aŭ ankaŭ elementoj el aliaj psikoterapiaj metodoj.

Karakteriza por hipnoterapia kontakto inter terapiisto kaj paciento/kliento estas la uzo de "sugesta" pensogvidado, kaj de instigo kaj uziligo de ŝanĝita stato de konscio. Tiu, iusence "duondorma", stato de konscio hipnoterapie nomatas tranco. Per la termino hipnoterapio nuntempe grupiĝas diversaj terapiaj metodoj, kieskomuna trajto estas eksplicite psikoterapie uzi la sciojn pri "sugesta" pensogvidado kaj pri tranco. Por subteni sanigon, mensan orientiĝon aŭ lernadon, aŭ praktikiĝas hipnoto en pli formala senco (ekzemple fiksi la rigardon al certa punkto, aŭ profunde aŭskulti la trankviligan voĉon de la terapiisto), aŭ ĉiutagaj trancaj procesoj estas uzata por la psikoterapia interrilato, ekzemple se la (aparte la infana aŭ adoleska) paciento/kliento aŭdas historion, pentras aŭ ludas. Krome hipnoterapio ankaŭ povas esti uzata kiel memhipnota trejnado aŭ por la memstara lernado de senstreĉigaj teknikoj.

Ofte hipnota psikoterapio nur ampleksas malmultajn sesiojn. La terapio estas "laŭmenda", do la terapiisto helpas al la paciento/kliento difini terapiajn celojn, kies realigon la kliento "mendas" ĉe la terapiisto, kaj kies atingo fine de la terapio kontrolatas de ambaŭ. Antaŭkondiĉo por sukcesa terapio estas la konstruo de fida interrilato inter la terapiisto kaj la kliento. Por helpi pri tio, deziratas renkontiĝi "je sama nivelo", do havi rilaton ne dominitan de potenca terapiisto, sed egalrajtan.